[JumboHH]

na dan man to:

De Minirock
Een van mien gode Fründen in Nörden, Thomas Janssen, harr 'n nejen Fründin. Dat weer so nix besünners, ok bi Thomas neet, man nu seeg dat wat eernster ut. De beiden weeren all mehr as 'n halv Johr tosamen un nu wull Elke hum up de Insel Juist besöken.
Thomas, weer Koopmann van Beruf in Nörden, leevde aber de meeste Tied bi sien Unkel up Juist, woor he ok upwussen is.
Nu kannst du, för 'n Dag'sbesök up Juist, blot denn avends ok weer torügg, wenn smörgens un savends Hochwater is. Anners is dat, ok in d' Fohrwater, för de grote Dampers neet deep genoog. Man dat weer an disse Saterdag so: Um acht Ühr mörgens gung dat los un savends um Ühr of negen weer torügg.
Elke harr sük moi torecht maakt: Dat Hoor weer wunnerboor, so moi as 'n Engel. Se harr sük klüver sminkt, hochhackige Schoh an, 'n witten Bluus ('n beten dörsichtig) harr se sük antrucken un uplesd harr se sük noch reselveert, de neje Minirock antotrecken, de domaals hoch in d' Mood weer. Bi hör lange Benen stunn hör dat besünners good un se wull Thomas ja ok 'n lüttjen(?) Freid maken un ik kann mi good vörstellen, wo groot sien Ogen weeren, as he hör bi d' Ofhalen, to sehn kreeg.

Wiel dat Elkes eerst' Besök bi Thomas un ok de eerste Visit bi sien Unkel up Juist weer, geev dat besünners völ to vertellen, namiddags an d' Strand liggen, fiev, seß Maal in d' Water, in de Brekers herumjuchtern un säker geev dat ok völ to Smusen. Disse wunnerboore Dag nehm keen Enn, man uplesd harr'n se de Tied heel vergäten. (Ik glöv neet, dat Thomas ......) As se an d' Enn van de herelk moje Dag in d' Juister Haben ankwemen, weer de Damper nett 200 Meter weg. Door hulpen ok Thomas sien gode Verbinnen nix mehr, dat Schipp weer neet mehr uptohollen.
„Wat nu?“, sää Thomas mit 'n roden Kopp. Se weeren so fell lopen, dat Elke haast keen Aam kriegen kunn un dat dürs 'n Sett, bit se faten kunn, wat passeert weer. „Man ik mutt van Daag noch weer na Huus, anners geiht mien Vader in 't baverst Stockwark“, sää Elke. „Ok Moder versteiht in disse Saken averhoopt keen Spaß“, sää se, as se weer Luft kreeg. „Fohrt denn van Daag keen anner Schipp, as disse dusselige Damper door, na Noorddiek?“, froog se argerlik.
Dree junge Kerls up 'n Seilschipp, neet wied weg, harr'n dat Malör mit dat schmucke Wicht mitkregen un een van de dree reep raver: „Du kannst naderhand mit uns mitfohren, wenn du willt!“
Man dat weer Thomas heel un dall neet na de Mütz un he reep torügg: „Nää, laat man, besten Dank Hans, wi sall'n woll noch 'n annern Weg finnen!“
Man dat leep al neet so recht good, 't wurr immer later un keeneen van Thomas sien Fründen weer wied un breed to sehn. Lesderhand wullen se dat Angeboot doch annähmen, man door kwem Georg Wecken, 'n olleren Fisker, mit d' Rad an. „Fohrst du van Daag noch na Noorddiek?“, froog Thomas hum all tomöt. „Jo“, sää Georg torügg un bleev stahn, „ik mutt ja, un wenn ik neet fastsitten blieven will, mutt ik glieks los. Ik hebb de Tied 'n beten verquetelt un nu kann ik man sehn, dat ik mögelsk gau in 't Nörderneyer Fohrwater kam.“ „Kannst du mien Fründin Elke mitnähmen? Wie hemmen de Damper verpasst“, froog Thomas. „Jo, dat doo ik geern“, weer de körte Bescheed. Denn gungen se tosamen wieder na dat Fiskerboot. Dat weer woll old man noch good up Stee. Door seten de beiden Jungs van Georg, Jens un Fidi, so um de twintig un tweeuntwintig Johr old, up 'n Kist, elk 'n Buddel Beer in d' Hand un dat seeg neet so ut as wenn dat de eerste weer, de se hatt harr'n. „Nu gaht maal 'n bietjet up d' Sied“, sää de Vader, „wi kriegen Visit.“ Elke harr hör Stöckelschoh all in 'n Büdel packt un trürig nehmen se gau Ofscheed.
Man dat weer för Elke neet heel so eenfach mit de kniepske, körte Rock in dat lüttje Schipp runner to kamen. Langsaam un unsäker steeg se de stuve Ledder an de Spundwand andaal.
„Dddüüvkater, dddat is ja wwwunnerboor“, stutterde Fidi, as he hochkeek un twee lange bruune Benen van unnern bit baven to sehn kreeg, „dddat se mmmit uns fohr'n“, kwem d'r denn noch achteran. He harr 'n heelen roden Kopp kregen un dat kwem neet blot van de poor Buddels Beer.

De Fohrt is good verlopen un se weeren nu all in de Infohrt van Noorddiek, woor an beid Sieden de swarde Steenwallen bi Störm de hoge Bulgen breken sallen.
Nadat de Upregung sük so langsaam leggt harr, harr Elke de Fohrt ok Spaß maakt. Se harr aver de lange moje Daag völ natodenken hatt un 't weer hör ok noch achteran düchtig pienelk west; all bold harr se ja mitkregen, dat so 'n Minirock heel neet to disse Oord van Seefohrt passen dee, up de se sük nu inlaten harr, man „dat weer nu ja bold vörbi“, doch se. Se harr ok keen Angst hatt, dat hör wat passeren kunn, Georg weer ja immer in hör Nahberskupp un up hum kunn se sük verlaten, dat harr se fell herutfunnen.
Woor se neet an docht harr, in Noorddiek weer dat Problem ja ok weer door, man blot annersum. Se muss ja ok weer hoch up de Mool un de Ofstand van 't Schipp na baven weer door noch völ groter as in Juist, wiel dat Water ja intüsken oflopen weer. Dat weer ja nu all bold Leegwater.
Man Elke weer dat nu all haast al nettgliek, schenant dürs se nu neet mehr wäsen.
As se anlegt harren, geev Georg sien Jung's düchtig wat to doon un Elke nehm hör Saken un seeg to, dat se so gau as mögelk hoch kwem. Man ok Georg kunn sük dat neet heel verkniepen, mehr as een lüttjen Schamp na baven to smieten.

Ich LIEBE Miniröcke!